Wanneer je de straat op gaat en mensen aanspreekt met de
vraag ´wat is vriendschap?’, zijn de
meeste antwoorden wel te voorspellen. Het is een relatie met iemand die voor je
klaar staat, iemand die jou al erg lang of goed kent, iemand met wie je kunt
lachen en je ook problemen kan bespreken, iemand die naar je luistert. Dit zijn
de meest algemene kenmerken van een vriendschap. Toch is het voor ieder
individu net iets anders. De een vindt een luisterend oor belangrijker dan het
plezier dat je met elkaar kunt hebben. Dan zou je dus kunnen stellen dat de
ideale vriendschap eigenlijk niet bestaat, omdat niemand precies hetzelfde is.
Of bestaat deze wel?
Vrienden hebben vind ik heerlijk. Ik geniet vooral van het
plezier en de lol die ik met hen kan hebben. Met veel mensen kan ik het erg goed vinden, maar slechts een paar kennen mij
echt goed. Zij die dichtbij mij staan weten dat ik niet alleen die luidruchtige
lolbroek ben die vaak gek doet. Ze weten dat ik mensen niet te snel te dichtbij
laat komen, soms erg gevoelig kan zijn en drama zo veel mogelijk probeer te
ontwijken. Als ik dus eenmaal een echte goede vriendin heb is de kans vrij
klein dat deze vriendschap ooit nog weg gaat, al is dat al wel een keer
gebeurt. Het is inmiddels al een hele tijd geleden, maar het was een van de
beste vriendinnen die ik heb gehad. Ik kon erg met haar lachen, ik wist alles
van haar en zij alles van mij, we waren eigenlijk altijd samen. Tot ik op een
keer op wintersport ging met school. Ik raakte weer erg goed bevriend met drie
andere vriendinnen van vroeger. Weer thuis ging ik ook meer om met deze drie
vriendinnen, terwijl die goede vriendin bij haar vriend zat. Ik vond alles wel
prima zoals het ging, maar zij niet. En snel gebeurde het gene waar ik zo
allergisch voor ben. Claimen. Als er iets is waar ik echt niet tegen kan dan is
dat het. Er werd letterlijk gezegd dat ik liever niet moest afspreken met
anderen, maar gewoon met haar. En dat terwijl zij eigenlijk altijd bij haar
vriend zat. Sommige mensen vinden dat misschien prettig, maar dat is voor mij
een van de weinige dingen waar ik meteen op afknap. Het is dus misschien wel
iets waar ik aan moet werken. In vriendschappen is voor mij vrijheid nog
misschien een van de belangrijkste dingen. Ik wil kunnen gaan en staan waar ik maar
wil en niet worden tegengehouden, tenzij het natuurlijk is uit bezorgdheid of
bescherming. Maar als ik die vrijheid niet heb in wat voor relatie dan ook, ben
ik er al snel klaar mee.
Die eigenschap ik natuurlijk niet erg goed. Iemand eigenlijk
zo snel ‘dumpen’. Maar door deze eigenschap heb ik nu wel een vriendschap
gekregen waar ik naar opzoek was. Wanneer we samen zijn hebben we de grootste
lol en kunnen we niet gek genoeg doen. Ook kan ik erg goed met haar praten en gaan
we voor elkaar door het vuur. En het allerbeste is dat we elkaar kunnen missen.
Soms zien we elkaar twee maanden niet en als we dan weer afspreken lijkt het of
er niks veranderd is. Het maakt eigenlijk allemaal niet zoveel uit, we weten
allebei dat het goed zit. En er is nog iets wat ik echt heerlijk vind aan onze
vriendschap. We kunnen zo goed ruziemaken, ons mateloos irriteren aan elkaar en
dat ook uitspreken. We kunnen gewoon tegen elkaar zeggen wat we vinden en later
lachen we er weer net zo hard om. Ik denk zelf dat dit soort vriendschappen het
langst blijven bestaan. Ruzie maken is namelijk iets wat je alleen kan doen met
iemand van wie je weet dat hij of zij toch wel bij je zal blijven. Zo is het
ook met zusjes en broertjes. Je kan ruzie maken, omdat je weet dat ze bij je
zullen blijven en nergens heen kunnen, omdat je nu eenmaal familie bent.
Natuurlijk heb je niet met iedereen zulke vriendschappen en
ga je om een gegeven moment minder met elkaar om. Uit elkaar groeien wordt dan
meestal gezien als iets negatiefs. Ik denk echter niet dat dat zo hoeft te
zijn. Het is jammer dat een relatie niet loopt zoals je had verwacht en je
iemand als het ware verliest. Maar dat is nu eenmaal zo in het leven. Door
ervaringen, mensen die je ontmoet en fouten die je maakt blijf je jezelf
ontwikkelen. Als mens verander je dus eigenlijk je hele leven door. Hoe kan dit
ooit slecht zijn? Ik zie het leven als een groot leerproces en in dat
leerproces komen er veel mensen op je pad. Deze blijven bij je als ze bij je
passen op dat moment, maar als je dan verder verandert in je leven is het
helemaal niet zo vreemd als die bepaalde mensen opeens toch niet meer zulke
goede vrienden zijn als dat je eerst dacht. Het kan zijn dat ze je eigenlijk
tegen houden in je ontwikkelingen.
Het allerbelangrijkste aan vriendschappen lijkt mij dus dat
je eigenlijk nooit afhankelijk wordt van iemand. Je moet dicht bij jezelf
blijven en gelukkig zijn met jezelf zodat als een vriendschap stuk loopt je je niet
eenzaam of verlaten voelt. En daarnaast heb je ook een grotere kans om iemand
gelukkig te maken met jouw vriendschap wanneer je zelf gelukkig bent. Hoe kun je
iemand opvrolijken als je zelf absoluut niet lekker in je vel zit? Het komt er
dus op neer dat wat er ook gebeurt je altijd nog jezelf hebt. Het is natuurlijk
wel zo dat het erg moeilijk is om je niet eenzaam te voelen wanneer je echt
helemaal niemand meer hebt, in het ergste scenario, dus geen familie of
vrienden meer. Maar er is wel een manier om gelukkig te worden. Besef dat wat
er ook gebeurt je altijd jezelf nog hebt. Je bent nooit alleen. De ideale
vriendschap bestaat dus wel. Wees je eigen beste vriendin.
